16. bir tanış qız var. adı mələkdi. bu qızın hekayələri ilə tanış etmək istəyərdim sizi

oğlundan kurasavanın ikiru filmini gətirməsini xahiş etməsindən sonra demək olar ki, özünü dərk etdiyi , ağrılarından müvəqqəti gizləndiyi vaxtlarda xəstəxanada, palatasında hər gün bu filmi izləyirdi. o yaşda kurasava izləyə bilmək də xəstə üçün bir təsəlli idi.
başqa qan xərçəngi xəstələrindən tək fərqi onda idi ki, nə qədər ömrünün qaldığını bilmirdi. ya da bilirdi , lap elə kinodakı kimi. amma, cəhənnəm heç ölümü azca olsa da hiss eləyə bilmirdi. hiss etsəydi bəlkə hər şey daha rahat olardı. özünü keçilməz bir labirintdə düz xətt çəkməyə çalışan şəxs kimi hiss edirdi. tək ölümü deyil, heçnəyi hiss etmirdi. hərşeyinin var olduğu , hərşeyə malik olduğunu düşündüyü anda zərblə özünə çırpılmışdı. xoşbəxtlik uçmuşdu. içində özünü zəhərləyən qanından başqa heçnəyin olmadığının fərqinə varmaq , başını gicəlləndirirdi.
elə xəstəxanalarda da həyat monotondu. nə qədər eyni ağrını eyni yerdən, saatlarla duymaq olar. ağrıların ritminin olması bəlkə onu darıxdırmağa qoymazdı. öz ağrılarının bəstəkarına çevrilərdi ya da rəssamına. lap elə van gogh kimi ya da picasso, schubert , ya da ən əla seçim bach. mənim qəhrəmanım isə, arada nəsə qaralayırdı , ya da ağrıların ağuşunda ölümcül səslə zarıyırdı. ağlamağa cəhd eləmirdi. çünki , gözyaşı fiziki ağrını azaltmır. arada anası üçün darıxanda ağlayırdı, vəssalam. o da 15 dəqiqədən artıq davam eləmirdi. bütün xatirələrə 15 dəqiqədən artıq tab gətirmək yaşayan adamların işidi.
ən çox yandıran da elə o idi ki, onun haqqında bütün qərarları xatirələr, içindəkilər verirdi. hansı dərmanlar alınacaq , hansı terapiya olunacaq , hansı həkimə nə qədər şirinlik veriləcək, hansı tibb bacısı ondan iyrənəcək , hansi sevgilisinin ona yazığı gələcək , bütün qərarlar verilirdi, hökm oxunurdu. məhbus özü idi. izlədiyi və susduğu vaxtlar bergmanın “susqunu” idi, ağzında son tüpürcəyi quruyanadək ən hündür səs tonu ilə danışdığı vaxtlarsa kamyunun “yad”ındakı ən sonda rahiblə danışan elə yadın özü.
nəsə hiss etməyəndə istədiyin şeyin nə olduğunu anlamaq da bir o qədər qəlizdi. sahibini axtaran at kimi vurnuxurdu. özünü axtarırdı. dərmanların iyindən doğmalarının ətrini yadırğamışdı. ümid edirdi bugün pəncərəsində bir dənə də olsa göyərçin görəcək. otağında olan tək-tük əyləncələrdən biri ağrıların içində qıvrılanda azadlığın içində qıvrılan göyərçinlə baxışmaq idi.
aylar keçdikcə bilmirdi ümidini itirir ya qazanır. itirirdi ona görə ki, ağrıların ardı arası kəsilmirdi. qazanırdı ağrılar artırsa demək ölüm də yaxındadı. yazdıqlarımın təsirində olub ölüm arzulayan xəstənin bu halı təbii ehtiyac kimi görülə bilər. ölüm arzulayan insanın seçimini intihar adlandırıb , bütün kədərini də bir sözə sığışdırırıq. amma mənim qəhramanımda heç də intihar deyil. hadisələr eyni olsa da ona gedən tunel, hisslər başqadır.
palatasından küçədə və dəhlizdəki səsləri tam aydın olmasa da eşidirdi. bu dəfəki söhbətin hədəfi də o idi. dəhlizdə uzaqlaşan və yaxınlaşan addım səsləri onun haqqında döşəməyə nələrsə pıçıldayırdı. ayaq səsləri arabir dodaqlarda tappıldayırdı. yenə onun haqqında doğmalar, sevgilər, yaxınlar , həkimlər hökm çıxarır, bədənini dərmədeşik edirdilər. indi o, onu qoruyanlara bir o qədər təəccüb edirdi və bu hiss ağrılara qarışaraq nifrətə çevrilirdi.
xəstənin eşidə bilməyəcəyi səs tonunu seçən həkimlər onun haqqında qərarı hər dəfə səhv seçirdilər. həkimlər bilmir, sağalacaq şəxsi xilas etmək daha arzuolunandır nəinki çarpayıda qıvrılan varlıq və idrak arasında qalan cismi. bu dəfə də məqsəd onun həyatını saqqız kimi uzatmaq idi. həkimlərin ayaqüstü söhbətlərinin arasında eşidilən xəstə insan naləsi himn, ya da elə rekviem kimi idi. bir tərəfdə onun talehini vurub, çıxıb hesablayan doğmaların səsləri , digər tərəfdə isə ağxalatlıların rabitəsiz , tələsik ayaqüstü nitqi.
bütün bunların arasında əsəs məsələ söyüd kölgəsində qalırdı. bir səs heç cür gedib qulaqlara çatmırdı. hər dəfə gücünü toplayıb ucadan qışqırdıqca səsinin duyulması bir o qədər çətinləşirdi. aylarla içində yığıb saxladığı o istək baş qaldırmışdı. elə hey ah-nalə ilə sayıqlayacaq tərzdə təkrarladığı söz tilsim olmuşdu heç kim onu eşitmirdi. heç kim onu ciddiyə almırdı, özündən çox xəstəliyi danışılırdı. özündən çox sağ qalması debata çevrilmişdi. o unudulmuşdu , xəstəlik onu unutdurmuşdu. indi bunun hamısını dərk edirdi. o məhv idi.
palatanın qapısını açıb bir nəfəsə bağıran , ayaqyalın, qolunda iynə izləri, saç və qaşlarından məhrum, göyərmiş sima hamını acı naləsi ilə özünə tərəf döndərdi.
o, bütün varlığı və bir də gözyaşları ilə qışqırırdı :
evtanaziya!
mələk bayramlı